Lopen door cement

Anoniem, februari 2024

Het was 2019 en ik was het hele jaar heel depressief. Het ging steeds slechter, tot ik in december een zelfmoordpoging deed. Ik kwam terecht op de PAAZ. Een half jaar lang liep ik in en uit. behandeling kreeg ik niet, het was alleen maar pappen en nathouden en wachtlijsten.

Tot juni. Ik was alweer een maand opgenomen. Het ging zó slecht. Ik was zo intens verdrietig, wanhopig. Het voelde alsof er meer gevoelens in me rond gingen dan er in me pasten en dat ik uit elkaar ging knallen. En toen viel ik van de stoel, tijdens de lunch. Ik gleed er zo vanaf. Kon me niet meer bewegen. Uiteraard was de standaard reactie: stel je niet aan, je wilt aandacht trekken hiermee en dat werkt zo niet. Maar gelukkig kenden ze me al langer en waren ze snel overtuigd dat ik dit níet expres deed. Mijn psychiater werkte ook de SOLK afdeling en had het snel gezien: je hebt conversiestoornis. Het gaat vanzelf over. Ik keek nog op internet en Thuisarts.nl en las overal: het gaat met een paar dagen tot weken weer over. Dus ik deed niets.

De eerste maanden waren zwaar. Ik kon met vlagen me niet bewegen, mijn man moest me voeren en in bed helpen. De geluiden van de kinderen kon ik niet verdragen en gaven allemaal schokken. Maar het zakte en na een half jaartje ging het een stuk beter. Het krachtverlies was goed op te vangen door een elektrische fiets bijvoorbeeld. Lang lopen ging niet maar ik trapte heel de stad weer door.

Lopend door beton

Tot een jaar later. Mijn benen gingen het steeds slechter doen. Als ik liep ging het een paar honderd meter goed, dan voelde het eerst alsof ik door water liep en mijn benen steeds langzamer te bewegen waren, dan door cement dat uithardt tot ik stil stond. Mijn benen deden niets meer! Ik kon alleen nog gaan zitten. Na een half uurtje of zo was er weer wat beweging mogelijk.

Het werd steeds erger, tot ik op een gegeven moment 400 meter haalde en dan stil stond. Met krukken ging het nog net iets beter maar ver kwam ik er niet mee.

Eerst dachten we dat het de artrose was. Dus naar de orthopeed die niets van mijn klachten snapte. Ik kreeg behandelingen die natuurlijk niets deden want het was de artrose niet. Nu, achteraf gezien, was het de FNS die langzaam erger werd.

Pestende buren

De ergste verergering kwam door onze nieuwe buren. De buurvrouw bleek een secreet dat ons tot haar treiter-project bombardeerde. Zodra ze ons zag was het schelden, intimideren, dreigen. GFT-afval voor onze poort storten, de kat aanvallen en zelfs vergiftigen, onze kinderen intimideren, ons zwart maken bij iedereen in de straat. En de politie deed niets. ‘nee mevrouw, ook een kind van 9 jaar intimideren is niet strafbaar dus we doen niets.’ ‘ja mevrouw, met de dood bedreigen is wel strafbaar maar heeft u bewijs, anders doen we niets.’

Alle stress die dit gaf, was voer voor de FNS. De klachten werden steeds erger. Geluiden, aanrakingen, ik kon niets meer hebben. Ik leefde van de ene stuiptrekking naar de andere. Kon niet meer naar buiten, niet meer naar familie of vrienden. Ik moest me ziek melden op mijn werk. Lopen ging steeds slechter, en toen ook mijn armen. Alles hield ermee op.

De buren zijn verhuisd. Plots stond er een te koop bord in de tuin en weg waren ze. De rust die dit gaf was fantastisch, maar de FNS bleef. Wat nu?

Alle behandelingen proberen

Deze keer was er al meer online informatie over FNS te vinden en plots werd er op websites gesproken over behandelingen voor FNS. Dus ik heb me hier vol enthousiasme op gestort in 2022. Eerst een FNS-fysio, toen naar Revalis voor psychotherapie en PMT, naar HSK voor hypnose en catalepsie, vervolgens ook nog hypnose en catalepsie bij Revalis. Nu, na 16 maanden behandelingen, is het voorbij. Alles is geprobeerd, en niets heeft geholpen. Overal lees je dat je geneest, maar ik niet. Ik twijfelde dus enorm: wat deed ik verkeerd? Wat is er mis met mij? Waarom geneest iedereen en ik niet?

Tot ik de lotgenootgroepen op facebook ontdekte. Het ligt niet aan mij! Heel veel mensen genezen niet. Het was zo’n opluchting om eindelijk niet gek te zijn. Eindelijk mensen als ik te treffen. Van FNS geneest maar een klein deel. De rest blijft ziek! En ik vind het vreselijk dat dokters doen alsof wij niet bestaan. Dat ze doen alsof ik niet besta! Want ik besta wel!